روز هم بستگی با کودکان و نوجوانان فلسطینی

 به گزارش سرویس مسجدپژوه پایگاه تخصصی مسجد؛ سخن گفتن از رنج های کودکان فلسطینی، هیچ گاه عمق آن را نمی کاود و هر چه فریاد بزنیم که بچه های فلسطینی هم در خیابان های تمیز شهر، مغازه های اسباب بازی فروشی می‌خواهند، فقط فریاد زده ایم. در این میان، روزانه، کودکانی در اوج مظلومیت و بی گناهی، نه فقط شکنجه می شوند، بلکه دارند رو به نابودی می روند.

 

نگاهی به کودکان فلسطینی با رویکرد آینده سازان انتفاضه و لزوم هم بستگی و هم دردی با آنان به عنوان پشتیبانی از آینده انتفاضه، رهیافت اصلی این نوشتار است.

 

 

در فلسفه اخلاق، افزون بر فعل اخلاقی، نیت و قصد نیز ارزش ویژه ای دارد. در فرهنگ اسلامی، نیت با سنجش بسیاری از اعمال مرتبط است. حتی در متون اسلامی، خوش آیندی و رضایت مندی با فعالیت های یک گروه یا اعلام انزجار از آنان، دلیل بر سهیم بودن در اعمال آن گروه است.

 

حال امروزه که ملت مسلمان فلسطین و حتی کودکان و نوجوانان آن دیار مظلوم در هجوم ستم صهیونیست ها گرفتار آمده اند، هر کس باید به اندازه خویش، راهی برای حمایت از این مظلومان بجوید؛ زیرا سکوت، همان رضایت مندی به رفتار صاحبان زور و قدرت صهیونیستی است و اعلام انزجار از آنان، حتی به قدر اعلام هم بستگی با مظلومان فلسطینی، حمایت و همراهی با فرزندان فلسطینی است. بر این اساس است که امام ساجدان، در دعای 38 صحیفه سجادیه به خداوند عرضه می دارد که:«پروردگارا!پناه می برم به تو از مظلومی که در مقابل من بدو ستم شود و من او را یاری نکنم.» امام صادق علیه السلام نیز می فرماید: «سه گروه در یک ظلم شریکند: ستم کار، یاری دهنده بر آن و کسی که بر انجام آن راضی باشد».

 

 

به راستی، چرا هم دردی و هم بستگی و چرا با کودکان و نوجوانان؟ آیا هم بستگی با افرادی در فرسنگ ها فاصله، شدنی است؟

 

هم دردی و هم بستگی، واژگانی اند که خاستگاه آنها را باید در عمق مفهوم انسانیت جست وجو کرد. در جهان بدون مرز امروز، هیچ اندیشه و مکتبی بدون وحدت و هم بستگی راه به جایی نخواهد برد. هم بستگی با کودکان و نوجوانان، گویا سخنی از جنس دیگر است. مهم ترین سود هم بستگی با فرزندان فلسطینی، افزون بر بعد نوع دوستی و عاطفه جویی انسان، جنبه تربیتی و آموزشی آن برای همه کودکان مسلمان، چه فلسطینی و چه غیر فلسطینی است. به یقین، آینده جهان اسلام در دستان کودکان امروز است و فرماندهان آزادی بخش فلسطین، نوجوانان فلسطینی امروزند و حمایت کنندگان از ایشان، نوجوانان ایرانی خواهند بود .پس شعار هم بستگی در این روز، از دوراندیشی بزرگ جهان اسلام خبر می دهد. همچنین حمایت از نسل جدید فلسطین، تلاش برای ترسیم آینده قدس است؛ امری که نه فقط مسلمانان، بلکه دشمنان هم به دلیل تهاجم فرهنگی و نظامی خود در سرزمین های اشغالی، در تحقق آن می کوشند. سرانجام اینکه هم بستگی با فرزندان فلسطینی، نیازی یک طرفه نیست. همه کودکان مسلمان، چه در فلسطین، لبنان، عراق، افغانستان و حتی ایران و دیگر کشورهای مسلمان، در خطر تهاجم صهیونیست جهانی هستند و خواهند بود.

 

 

حضور صفابخش پدر، گرمای نوازش دستان او، پناه گرفتن در میان سینه های ستبر و مردانه اش، نشستن بر زانوان پر اقتدار پدر و سواری بر شانه های بلند او، حقوقی هستند که از سوی مجمع های بین الملل برای کودکان و نوجوانان فلسطینی نادیده گرفته شده اند. هر چند فرزندان فلسطینیان هنوز هم فقط در قطع نامه ها و بیانیه های سازمان ملل، بازی و حتی زندگی می کنند، ولی یتیم بودن، رنجی است که هیچ کس تقصیر آن را به عهده نمی گیرد.

 

بسیاری از بچه های فلسطینی، همواره پدر را بر روی دیوار خانه های خود دیده اند و جای لب هایشان بر روی عکس کاغذی او رنگ باخته است. کشیدن دست نوازش و دل گرمی بر سرِ فرزندان داغ دیده فلسطینی، با اعلام هم بستگی و هم دردی با آنان، کوچک ترین گام برای انتقام خون پدران و برادران مسلمانمان است.

 

 

اهمیت تربیت نسل های آینده برای حفظ یک تفکر و جریان، کمتر از پی ریزی و تأسیس آن مکتب نیست. این فرزندان شهدای مقاومت فلسطینند که مسیر آزادی خواهی پدرانشان را ادامه می دهند. حال در این میان، اگر نسلی و فرزندی در کار نباشد، چه باید کرد؟

 

امروزه در فلسطین، هر چند سکوتی پر از فریادهای شاد کودکانه بر همه جا حکم فرماست؛ هر چند بیشتر کسانی که خونشان ریشه های انتفاضه را محکم تر می سازد، نوجوانان و کودکانند؛ هر چند کودکانی، زندان های اسرائیل را برای به دنیا آمدن بر بیمارستان ها ترجیح می دهند، ولی رنج اصلی آنجاست که این نسل آینده، برای رفتاری ننگین تر برگزیده شده اند: نسل کشی و کودک کشی.

 

این نجوای کودک فلسطینی، گوش جهان را کر کرده است: آنها نمی خواهند ما بزرگ شویم تا از آنها نخواهیم که از سرزمینمان بیرون روند. آنها نمی خواهند ما بزرگ شویم تا نهال مقاومت را هرچه تنومندتر سازیم. از این رو، می بینیم تامی لبید، رئیس یکی از احزاب اسرائیل، با کمال گستاخی چنین می گوید: «اسرائیل باید کودکان فلسطینی را تا پیش از اینکه بزرگ شوند و دولت مجبور به مقابله با آنان گردد، بکشد».

 

 

محیط، یکی از مهم ترین و مؤثرترین عوامل رشد و شخصیت کودکان و نوجوانان است. دلاورانی که انقلاب اسلامی ایران را رقم زدند، فرزندانی بودند که در فرآیند مبارزات انقلاب، رشد کردند و شخصیت یافتند. امروزه در فلسطین هم انتفاضه، به عنوان مدرسه و مکتب مقاومت و شهادت، شخصیت و روحیه فرزندان فلسطینی را پولادین و آنان را برای آینده نهضت تربیت می کند. گزارش زیر، چارچوب ذهنی فرزندان سرزمین زیتون را بهتر آشکار می سازد:

 

نیمی از پسر بچه های دوازده ساله معتقدند شهادت، بهترین اتفاق زندگی یک انسان است. در نظر آنها، تنها شکل قدرت و افتخار، شهادت است. دیوارهای مدرسه پر است از نقاشی های کودکان که تانک ها و بالگردهای اسرائیلی، خانه فلسطینیان را منهدم می کنند. بچه های فلسطینی، عکس های شهدا را کنار نشان های ورزشی و...، بر دیوار اتاق خود نصب می کنند. در کلاس های نقاشی، نود درصد کودکان، حوادث انتفاضه را نقاشی می کنند.

 

آنان مسیر را به خوبی تشخیص داده اند. بزرگ تر از اندیشه های بسیاری از روشن فکران غربی و حتی اسلامی، ذهن های کوچکشان، هدف بزرگی را نشانه گرفته است. البته حریف و دشمن آنان صهیونیسم جهانی است و آنها به پشتیبانی و هم بستگی برادرانشان نیازمندند.

 

 

شوشَن ابوترکی، دختر نوجوان فلسطینی است. او هر روز در راه مدرسه مجبور بود از جلو ایستگاه بازرسی سربازان اسرائیلی بگذرد. وحشت هر روز همراهش بود. این همه ترس او را خسته کرده بود. بنابراین، با همان قدرت اندکش تصمیم گرفت به سربازان مسلح اسرائیلی حمله کند. این دختر نوجوان فوری دستگیر شد و سه ماه در زندان بود. او فقط چهارده سال داشت. او پس از آزادی دیگر نمی خندید، به ندرت حرف می زد و شب ها در خواب فریاد می کشید.

 

عامر الفار، نوجوان شانزده ساله فلسطینی است. کودک ربایی و ستم های اسرائیلی ها، چنان عامر را به خشم آورده بود که برای عملیات شهادت طلبانه به یکی از گردان های فلسطین پیوست. روز یازده آبان ۱۳۸۳، عامر به بازار مرکزی شهر تل آویو رفت و عملیات شهادت طلبانه انجام داد و به شهادت رسید. یک روز بعد، اسرائیلی ها، خانه خانواده عامر را با خاک یکسان کردند.

 

دیشب خواب دیدم که تنهایی دارم می روم خانه خواهرم در بیت جَلا. در بین راه چند سرباز صهیونیست یک دفعه بر سرم ریختند و مرا کتک زدند. هر چه التماس کردم، فایده ای نداشت. یک دفعه همه شان رفتند. بعد دیدم توی دستم یک اسلحه است. نمی دانم از کجا آمده بود. ماشه را کشیدم و همین طور که به زمین شلیک می کردم، شروع کردم به دویدن.

 

این، نمونه ای از خواب یا بهتر بگوییم کابوس هر شب یک دختر یازده ساله فلسطینی است.

 

 

نواخته شدن زنگ مدارس با شعار روز هم بستگی با کودکان و نوجوانان فلسطینی، دو مفهوم انسجام و فلسطین را در ذهن دانش آموز ایرانی پررنگ تر می سازد. هم زاد پنداری با دانش آموز فلسطینی و حضور ناخودآگاه او در گوشه ای از ذهن آینده ساز ایرانی، رویکرد آینده ایران به فلسطین را تا حد بسیاری تضمین می کند.

 

افزون بر این، رزمندگان نوجوان فلسطینی که دستگیری، بازجویی، زندان، شکنجه، آوارگی و شهادت، جزو دروس مدرسه شان است، آموزه های بسیاری را برای دانش آموز ایرانیِ رشد یافته در امنیت و آزادی خواهد داشت. آرزوی کودکان فلسطینی این نیست که قهرمانانه بمیرند. آنها دوست دارند آزادانه زندگی کنند و دیگر هیچ گاه از کابوسی به نام اسرائیل نهراسند.

 

 

واقعا قباحت دارد

 

جناب سرهنگ! شما با این هیبت

 

با این ستون های سربازان دوره دیده

 

و با این همه گلوله و گاز اشک آور

 

گریه بچه ها را در می آورید

 

و بازی شان را به هم می زنید

 

بچه ها دارند بازی شان را می کنند

 

آنها سنگ ها را می خواهند

 

سیب ها را می خواهند

 

و پرتقال ها را

 

حتی بر بلندترین شاخه ها

 

درخت ها را که نمی شود برید

 

کودکان را که نمی شود درو کرد

 

استحضار دارید که

 

دوباره بر می آیند

 

مثل جست هایی از کناره های تنه بریده

 

بچه ها سنگ ها را می خواهند

 

و پرتقال ها را

 

حتی بر بلندترین شاخه ها

 

عجالتا یک راه حل هست

 

البته می بخشید که فضولی می کنم

 

به جای اینکه

 

به سربازانتان بیاموزید

 

چگونه خیلی دقیق بزنند

 

هدفی به کوچکی پیشانی یک کودک را

 

امر بفرمایید

 

سنگ ها را جمع کنند

 

هر سربازی

 

یک روز کودک بوده است.

 

1. هم بستگی با کودکان و نوجوانان فلسطینی، چه پیام یا دستاوردی برای ملت ایران دارد؟

 

2. به عنوان یک مسلمان برای رهایی و آزادی فرزندان فلسطینی، تا به حال چه قدمی برداشته اید؟

 

3. کودکان و نوجوانان فلسطینی، چه سهمی می توانند در فرآیند انتفاضه داشته باشند؟

 

4. فکر می کنید کودکان و نوجوانان فلسطینی و ایرانی چه تفاوت هایی با هم دارند؟

 

5. آیا تا به حال خود یا فرزندانتان را جای بچه های فلسطینی تصور کرده اید؛ چرا؟

 

1. سطح علمی و آموزشی کودکان و نوجوانان فلسطینی در چه سطحی از استاندارد جهانی است؟

 

2. از نظر جنبه های روحی ـ روانی، انتفاضه چه تأثیری بر کودکان و نوجوانان فلسطینی داشته است؟

 

3. رشد در محیط رعب و وحشت، چه تأثیری بر شخصیت بچه های فلسطینی دارد؟

 

4. رشد عملیات شهادت طلبانه میان نوجوانان فلسطینی، چه پیام یا نتیجه ای می تواند داشته باشد؟

 

5. اقدامات جمهوری اسلامی برای کمک به کودکان و نوجوانان چه بوده است؟

 

6. آیا سازمان های فلسطینی برای تربیت نسل بعدی انتفاضه برنامه ای دارند؛ چگونه؟